Forks usa

We konden op de Ferry van 10:30. De overtocht was wiebelig. Indrukwekkend hoeveel auto's er als een puzzel ingepropt worden. Het was heerlijk weer dus we zaten op het dek gedurende de anderhalf uur dat de tocht duurde. De jongens aten een hotdog. Binnen no time waren we aan de overkant in port angeles. We reden door Amerika en het voelde gelijk wet vertrouwd. Dit landschap vind ik toch wel mooier dan Op Vancouver island. Robuuster, meer bergen en tegelijkertijd rommeliger maar niet op de vieze manier. Moeilijk uit te leggen maar kortom prettiger om naar te kijken. We reden een stuk over de beboste wegen die door olympia natural forest gingen. Wat een mooie toch weer. Langs een extreem blauw meer. We zijn er even gestopt om te genieten en tegelijkertijd te zoeken naar een lunch plek. Een stukje verder vonden we een diner. De hungrey bear. Nou je kon er terecht als je een hongerige beer was hoor. Tjongejonge wat wen goed gevulde borden. De jongens bestelden kipstukken en visstukken waar een enorme berg patat bij zat en soep of een salade en voor de zekerheid stopten ze nog een tosti on the top voor de ergste honger. Wij namen een burger die er ook niet om loog. Al met al waren deze hongerige beren in zijn geheel niet hongerig meer. De gratis refills en het bijgieten van ijswater nam ook de dorst weg dus al rollend naar de auto mompelden we nog wat naar de half verteerde opgezette wasbeer bij de deur en gingen we verder naar forks. Het plaatsje waar onze cabin voor de nacht stond te wachten. Samen met oude Bill de landeigenaar. Hij ving ons op, wees ons de cabin en vertelde wat er rondom zijn farm of wat het stuk land rondom zijn huis met tenten en cabins ook was, te vinden was. Vooral natuur, wildlife en op zijn farm waren mrs goat and mr goat, beide vrouwelijke geiten, waarbij hij wilde benadrukken dat het goede beesten waren en zeker aaibaar. Er liepen nog wat kippen die we moesten beschermen tegen de bald eagle die verderop een nest had en de farm als afhaalrestaurant had bestempeld om de baby's in het nest te voorzien van verse kip. Mochten we hem zien jagen op de kippen moesten we dus ingrijpen. Ook 'elks' wat later wapitiherten blijken te zijn, grazen over de farm vanuit het bos. We hebben ze niet op de farm gezien maar zijn savonds een wandeling gaan maken in de schemer op zoek naar dieren. De jongens gewapend met een stok tegen beren en poema's. Het was super spannend. Vooral naarmate het donkerder werd. Al de geluiden in het bos deed de fantasie zijn werk wel doen. We zagen uiteindelijk twee van die grote herten "elks" en een klein konijntje en eekhoorn. Eenmaal terug bij de cabin was het vuur opgestookt bij de vuurplaats. Er zaten twee aardige Amerikaanse dames hun biefstukje te braden op het kampvuur met een flesje bier erbij en natuurlijk oude Bill. Wat kan de man kletsen. Het was inmiddels 21:30u en hij was benieuwd naar ons avontuur in het bos. We namen plaats en aangezien wij smiddags nog worstjes en broodjes hadden gekocht voor op het vuur en een speciaal bakje met popcorn om op het kampvuur te bakken kwam het ons wel goed uit om plaats te nemen bij het vuur. Toen de biefstuk eenmaal gaar was werd het vuur hoger opgestookt. Het was prettig en relaxed zo met dit gezelschap. De jongens genoten zichtbaar en probeerden het Engelse geklets te volgen. Er waren nog twee meiden aangeschoven bij het vuur en een zak marshmallows werd opengetrokken samen met koekjes en plakjes chocolade. Een Amerikaanse delicatesse zo schijnt. Je maakt de mashmellow smushy en plakt hem tussen de koekjes met het plakje chocolade er op wat dan smelt. Mega zoet wat die Amerikanen duidelijk erg kunnen waarderen want zoetigheid is ook echt tandenbrekend zoet hier. De jongens vonden het niet heel lekker maar het was leuk om te maken. Om 23.00u was het toch echt bedtijd. Hoe gezellig ook. We kletsten nog wat na vanuit bed en werden de volgende ochtend om 9 uur gewekt door een schorre haan. We pakten onze spullen bij elkaar en namen weer plaats bij het vuur. Daar stond iemand in de buitenkeuken eieren en pancakes te bakken voor iedereen. Een lekker ontbijt met de andere gasten en oude Bill er weer tussen de gasten voorziend van tips om de dag weer tot een succes te maken. Wij hadden onze dag redelijk uitgestippeld met het Hoh rainforest en Ruby beach op de planning, maar oude Bill zette nog ff de puntjes op de i wat betreft goede parkeerplaats en tot hoever je kon wandelen bij hoh om de mooiste stukjes gezien te hebben. Dus met die info gingen we op weg. Wat was dat regenwoud weer mooi. Het oerbos in Canada gezien hebbende vroeg ik me af of we dit nog wel op de planning moesten laten want ja...we hebben het mooiste bos ooit al gezien. Maar het hoh regenwoud was weer van een hele andere orde. Er liep een rivier naast (waar ook weer een groep wapiti herten klaar lag om door ons bewonderd te worden) en het was zo groen en enorm groot en hele stukken liepen we er alleen. Klimmetjes, dalinkjes, een waterval, over water heen lopend, langs een afgrond en telkens van die schattige eekhoorntjes donkerbruin met lichtbruine buikjes. (Volgens Danillo en mij ook met vleugeltjes in hun okseltjes maar vliegen hebben we ze niet zien doen). Het was echt extreem mooi. We hebben een flinke tippel gemaakt. Redelijk stuk toen we terug bij de auto kwamen. We reden verder naar Ruby beach. Hoewel de puf er een beetje uit was wilden we toch nog even kijken bij de pacific oceaan. Wat een strand was dit. Helemaal vol met enorme aangespoelde bomen. Zo mooi. En dan de woeste zee er voor en wat rotsige eilandjes voor de kust. Het strand was alleen maar grote kiezels, dus geen strand om op te liggen en de oceaan was ijzig koud maar mooi om even te kijken. Hoe moe de jongens ook waren, de bomen waren een leuk klimfestijn. Ma een half uurtje weer terug naar de auto want we hadden inmiddels wel weer honger gekregen (het was rond vier uur) we reden verder langs de oceaan en plots stopten er allerlei auto's om naar de oceaan te kijken. Tristan zag waarom. Er kwamen sprietsjes water omhoog zoals een walvis het water uit zijn sproeigat omhoog spuit. We stopten ook en ja hoor. Daar zwommen een stuk of drie/vier walvissen. Het was ver, maar we konden de bult van hun rug en hun waterstraal regelmatig boven de zee uit zien komen. Met de verrekijker konden we ze af en toe beter in het vizier krijgen maar doordat ze steeds onder water gingen en je niet wist waar ze veer boven water kwamen was de kans ze met de verrekijker te zien uiteindelijk kleiner dan met het blote oog.
Terug op de weg was de mac donalds de eerste eetgelegenheid waar we langs reden dus die hebben we maar gelijk gepakt hongerig als we waren.
We reden verder en kwamen rond zes uur savonds bij ons hotel aan. Wat was het groot!! Het was een enorm resort met zeven restaurants, een zwembad, een fitness, een xbox kamer, en een enorm casino. Een en al luxe. We gingen lekker even zwemmen en de jongens speelden een half uurtje in de xbox kamer. De bedtijden van de jongens hebben we losgelaten. Ze sliepen pas weer om half twaalf. de volgende ochtend pakten we wederom onze spullen, alles in de auto en ontbijten. Een heel uitgebreid ontbijtb uffet voor nog geen dertig dollar met zijn vieren. Met een rond buikje gaan we verder naar Portland. Onze laatste overnachting aan de westkust.
Ze hebben er hier een fan bij.