Walvissen spotten

Walvissen spotten. We gingen met tien man op een bootje. Best een flinke boot. Je kon boven op het dek zitten en beneden binnen. Er was een wc en klein keukentje van waaruit we soep met een broodje kregen. McKinley whalewatching. De kapitein die ze 'boss' noemen en twee hulpjes die duidelijk orka groupies waren. We kregen wat uitleg over zwemvesten, beetje afgeraffeld want we gingen toch niet zinken. Daarnaast het verhaal dat er al drie weken geen orka gezien was in de zeestraat voor Port mc neill. Nou hadden wij gister al zeven orka's voorbij zien komen dus wij wilden vooral een walvis zien maar dat zou geen probleem zijn. Walvissen zijn er altijd. We voeren weg....nog geen tien minuten uit de haven hop vier orka's naast de boot. Wat een geweldig gezicht. Mooie beesten die lekker aan het zwemmen waren zonder zich iets aan te trekken van de boot. Sterker nog, ze leken het wel een leuk speel attribuut te vinden. Onderdoor zwemmen en in de jetstream zwemmen. Leuk om te zien. We volgden de groep want identificatie van de orka's bleek belangrijk. Via de communicatie systemen kreeg boss door dat er nog een groep orka's verderop zwom. Een ander soort. We volgden nu de visetende orka's maar verderop waren de echte roofdieren. Vroem daar ging boss. De hulpjes druk foto's maken want identificatie!! De andere groep speelde ook weer wat rondom de boot. Maar we moesten terug naar de eerste groep want de identificatie was nog niet rond. Ze waren zo weer gevonden. Toen kwam het bericht van een groep van twintig orka's verderop. Hop daar ging boss weer. Ja er was ook wel ergens een walvis tussen de groepen in maar die was zijn leven niet zeker dus daar wilde boss niet heen. De orka's zouden hem wel eens voor ons gezicht kunnen opeten en dat wilden we niet. De grote groep orka's was ook echt geweldig om met elkaar te zien. Het is echt een bijzondere ervaring om rondom je boot deze enorme zoogdieren te zien zwemmen. Dat ze zelfs met de boot spelen waar je in zit door op hun stream te gaan zwemmen en met elkaar spelen naast de boot. WoW! Alleen vier uur tussen de orka's dobberen en geen walvis zien waar ik eigenlijk meer op gehoopt had was een beetje jammer. Beetje gek om over te klagen na zo'n geweldige ervaring, zal ik dus ook niet doen, maar hoop stiekem deze vakantie nog op een walvis te stuiten.
We waren uiteindelijk pas om half vier terug bij de auto die bij de haven van port mc neill geparkeerd stond. We reden naar ons hotel in port hardy een half uur verderop. Geweldig mooi hotel in een haven, uitzicht op de bootjes en lekker ruime kamer.
We bezochten een burgerrestaurant en een supermarkt zodat we niet meer van de kamer af hoefden na deze lange dag.
Eenmaal op de boot was het trouwens droog. We hebben echt super geluk gehad deze dag. Oh ja, port hardy bleek trouwens vol te zitten met bold eagles. Ik ben met Tristan nog een landtong opgelopen waar het er van stikten. Ze zijn alleen zo schuw dat dichtbij komen echt niet mogelijk bleek. Wel super cool als ze zo voor je opvliegen. Wat een enorme vogel!
De volgende dag rustig aan ontbeten en bedacht dat we met de ferry naar alert bay zouden gaan. Een nieuwe kans op walvissen en het eiland is leuk om te bezoeken daar hier nog redelijk traditionele indianen wonen. Bij de Ferry bleek deze pas twee uur later te gaan. We zetten onze auto in de rij voor de Ferry ingang en liepen naar het museum van port mc neill. Een aardige gepensioneerde dynamietplaatser ontving ons in dit kleine museum over de plaatselijke geschiedenis. De man was half doof en stotterde (de derde stotteraar die we tegen komen deze vakantie...Tristan voelt zich inmiddels thuis) maar was dolblij om over de attributen in het museum te vertellen. Hij wist er veel van, het was immers zijn eigen geschiedenis en vertelde levendig. Ik begon me zorgen te maken over de Ferry die straks ging vertrekken zonder ons, maar gelukkig. Er kwamen andere bezoekers binnen. De man ging even naar hen, wij keken het laatste stukje van het museum en vertrokken. De man hield ons nog even aan om de bel te laten horen voor lunchtijd en drong aan op het nemen van een familiefoto van ons coor het museum. Wat wen geweldige opa was dit. We hadden toch nog even tijd om wat te drinken bij en cafeetje voordat we de overtocht maakten. Omdat het vandaag wel echt regenachtig was besloten we in alert bay met de auto het eilandje rond te rijden en geen trail te lopen. Met de auto was ook leuk. De oude indianen begraafplaats, maar ook de nieuwe bekeken en de grootste totempaal van de wereld gezien. Naast de begraafplaatsen was het vooral indrukwekkend hoe deze mensen met hun woonomgeving omgaan. Half vergane huizen omsingeld door zooi. Ze bewaren zo het lijkt alle gebruiksvoorwerpen, ook al zijn ze kapot, in hun tuin.
We namen na twee en half uur op het eiland met een hapje en een drankje de ferry weer terug.
Toerden nog wat door de mooie natuur en gingen langs pizza moe om een maaltijd mee te nemen naar onze kamer. Het was inmiddels al weer 20.00u. De dagen vliegen voorbij. Vanochtend weer de spullen in de koffer gegooid en ontbeten. Nog even wen fotootje van het hotel en wow....Marcel wist even niet of hij zijn ogen moest geloven. Liep daar nou een beer? En ja hoor....gewoon op het grasveldje achter ons hotel liep een zwart beertje. Zo gaaf!!! Wat een geweldig land is dit toch. Niet zo gek dat de mensen een beetje weird zijn. Zo veel ruimte, zulke indrukwekkende dieren, je zou er weird van worden. Nu op weg naar ons volgende hotel. Het is gelukkig weer droog. We rijden langs telegraph cove naar ons volgende hotel in courteney. De man in her museum wist ons te vertellen dat de naam telegraph cove van telegraaf eiland afstamt. Vroeger was er alleen een weg van telegraph cove naar port hardy. Voor de houthakkers hier was er alleen communicatie mogelijk via telegrammen. Die werden van en naar telegraph cove gebracht om van daaruit naar de rest van de wereld te worden gebracht. Het plaatsje zelf blijkt nu niet meer te zijn dan een toeristisch haventje met wat resorts er om heen gebouwd. De weg er naar toe is wel erg mooi.